راهکارهایی برای افزایش امنیت شبکه سازمان ها
امنیت شبکه به معنای حفاظت از هر چیزی است که برای شما با ارزش است و اهمیت دارد. این موضوع به عنوان یکی از مهمترین مسائلی است که در سازمان‌ها مطرح شده و باید به آن اهمیت داده شود. امنیت شبکه تقریباً در همه زمینه‌ها و برای یک شرکت، یک سازمان دولتی، یک کشور و حتی خانه شما نقش مهمی را ایفا می‌کند. کامپیوترها، دستگاه‌های تلفن همراه و اینترنت نیز هر روزه با تعدادی از چالش‌های امنیتی مواجه می شوند. کامپیوترها و موبایل‌ها در حال حاضر در فهرست اقلام ضروری یک انسان گنجانده می شوند. ما برای انجام کارهای زیادی، از یک محاسبه ساده ریاضی گرفته تا ذخیره داده ها، ساختن برنامه های کاربردی، برقراری ارتباط با جهان و غیره به این دستگاه ها وابسته هستیم. همان‌طورکه خطرات امنیتی در تلفن های همراه و کامپیوترها اهمیت دارند، حملات ویروسی، سرقت اطلاعات، حذف داده ها و آسیب به سخت افزارها نیز می توانند مورد توجه قرار گیرند.
راهکارهای ابتدایی امنیت شبکه:
بهبود امنیت فیزیکی
در مقوله امنیت شبکه جمله‌ای است که می‌گوید: «اگر آدم بده بتوانند کنترل فیزیکی کامپیوتر را به دست گیرد، بازی تمام است». وقتی که دستگاه به دست این افراد افتاد، آنها می‌توانند با استفاده از ابزاری که در دست دارند به اطلاعات هارد دیسک و هر اطلاعاتی که به کامپیوتر آمده و از آن خارج می‌شود دسترسی یابند. از این رو، پیش از اینکه به دیگر روش‌های امنیت فکر کنید، امنیت فیزیکی بایستی مساله اصلی‌تان باشد.
امنیت فیزیکی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- – کنترل دسترسی به اتاق‌های کامپیوتر و سرورها با استفاده از کارت، کلید و قابلیت‌های بیومتریک
- – ضبط ویدیو از ورود و خروج اتاق‌هایی که کامیپوترها یا سرورها در آن جای گرفته‌اند.
- – ثبت و ضبط ورود و خروج‌ها به اتاق‌هایی که کامپیوترها یا سرورها در آن جای گرفته‌اند.
- – تعیین نگهبان یا دیگر ناظران برای ورودی و خروجی‌هایی که کامپیوترها یا سرورها در آن قرار دارند.
برای اجتناب از حملات بزرگ علیه سیستم، امنیت فیزیکی مسیر طولانی در پیش روی دارد. اما این تنها اولین گام است. وقتی که می‌دانیم همه چیز بسیار عالی است، اگر کامپیوتری به شبکه‌ای متصل باشد، افراد مجرم نمی‌توانند دسترسی فیزیکی داشته باشند تا موجب خسارات بزرگ شوند.
استفاده از دیوارهای آتش (فایروال) مبتنی بر میزبان
به نظر می‌رسد به فایروال های سخت افزاری که درون شبکه نصب می‌شوند، توجه بسیاری می‌شود. بسیاری آنها را مدافعانی با قدرت‌های جادویی می‌دانند. اما امروزه در عمل بیشتر دیوارهای آتش امنیت به مراتب کمتری کمتر از آن چیزی است که باید باشد. به عبارت دیگر، در ظاهر دیواره آتش بخش بزرگی از امنیت است. اما از آن نقشی که قرار است در امنیت شبکه شما بازی کند، سهم بسیار کمتری را بر عهده دارد. یکی از دلایل این موضوع این است که بیشتر حملات شدید اغلب از داخل شبکه حادث می‌شود، بنابراین وظیفه دیوار آتش در جلوگیری از کاربران بیرونی برای دسترسی به منابع داخلی شبکه بازده کمی دارد. در مقابل، «دیوار آتش مبتنی بر سیستم میزبان» قادر به حفاظت کامپیوتر از تمام حملات داخلی و خارجی می‌باشد. علاوه بر این، دیوارهای آتش مبتنی بر میزبانِ حرفه ای می‌توانند به شکلی پیکربندی شوند تا امکان ارتباطات ورودی را تنها برای سرویس‌ها و پورت‌های مشخصی فراهم نمایند. این دیوارهای آتش مبتنی بر میزبان (مانند Windows Firewall with Advanced Security) حتی می‌توانند کاربران یا ماشین‌ها را ملزم به تایید هویت در لایه شبکه نماید، به طوری که اگر کاربری معتبر شناخته نشود یا اختیارات لازم را نداشته باشد، هرگز به نزدیکی لایه اپلیکیشن نرسد. لایه اپلیکیشن، لایه‌ایی است که اغلب رخنه‌های امنیتی در آنجا بوده و داده‌های شما تماما در آنجا قرار دارد.
بروز رسانی، بروز رسانی!
حتمالا از این موضوع باخبر هستید، اما یکی از موثرترین معیارهایی که شما می‌توانید با استفاده از آن وضعیت کلی امنیت‌تان را افزایش دهید، به روز نگاه داشتن سیستم‌تان همراه با برنامه‌ها و به روز رسانی‌های امنیتی است. در حالیکه بسیاری از مدیران شکایت می‌کنند که محصولات مایکروسافت لازم است تا به کرات به دلیل موارد امنیتی به روز رسانی شود، حقیقت این است که مایکروسافت نسبت به دیگر سیستم عامل‌ها امن تر است. چرا که مایکروسافت بسیار درباره به روز رسانی نرم‌افزارهایش با پشتکار و جدیت عمل می‌کند. اگر شما از نرم‌افزاری استفاده می‌کنید که به ندرت به روز رسانی می‌شود، خودتان را با فکر اینکه نبود به روز رسانی‌ها ارتباطی با رخنه‌های امنیتی نرم افزار ندارد فریب ندهید.
تفکیک شبکه به بخش های امنیتی مجزا
هنگامی که قرار بر تفکیک و منطقه‌بندی امنیتی باشد، یک وب‌سرور که سایت را در اختیار بیننده می‌گذارد با سروری که حاوی پایگاه داده است باید به صورت مجزا نگهداری شوند. یک سرور فایل که فایل‌های در دسترس عموم کاربران را میزبانی می‌کند، متفاوت از سرور شیرپوینت است که طرح‌های درون شرکتی مانند بازاریابی محرمانه برای محصولات جدید که قرار است در ماه‌های آتی ارایه شود را میزبانی می‌کند. یک سرور ایمیل (SMTP) با یک سرور پراکسی متفاوت است، چرا که در ناحیه امنیتی متفاوتی قرار دارد.
شما بایستی تجهیزات کامپیوتری‌تان را به مکان های امنیتی متفاوتی تقسیم کنید و سپس پارتیشن‌های منطقی یا فیزیکی جداکننده بین آن نواحی ایجاد کنید. اگر می‌خواهید از پارتیشن فیزیکی استفاده کنید، بایستی اطمینان یابید که منابعی سیستمی تقسیم شده در نواحی مختلف با فایروال‌ها با هر نوع ابزار کنترل دسترسی دیگر از یکدیگر جدا شده باشند. اگر می‌خواهید از نواحی امنیتی منطقی استفاده کنید، می‌توانید از مزایایی مانند IPsec و سرور و جداسازی دامنه استفاده کنید تا پارتیشن‌های مجازی بین نواحی امنیتی ایجاد شود. ایجاد نواحی امنیتی به شما این اجازه را می‌دهد تا بر با ارزش ترین بخش تجهیزات و اطلاعات تان متمرکز شوید.
همچنین تجهیزات با ارزش کمتر که در مناطقی با امنیت پایین‌تر قرار می گیرند، نیز محافظت شده هستند. اما مقدار زمان و سرمایه‌ای که شما به تجهیزات در مناطقی با امنیت پایین‌تر اختصاص می‌دهید بسیار اندک است، چرا که هزینه به خطر افتادن آنها کمتر از هزینه به خطر افتادن دارایی ها در مناطق با امنیت بالاتر است.
اختصاص کمترین میزان دسترسی برای تمام منابع
اصل کمترین دسترسی اظهار می‌دارد که کاربران و ادمین‌ها بایستی تنها به منابع و کنترل‌هایی که برای انجام کارشان لازم است، دسترسی یابند. کاربران بایستی تنها قادر به دسترسی به وب‌سایت‌هایی باشند که برای انجام کارشان لازم است. آنها بایستی تنها قادر به استفاده از برنامه‌هایی باشند که برای انجام کارشان لازم دارند. ادمین نیز بایستی تنها قادر به پیکربندی تنظیماتی باشد که مناسب با سطح اختیارات و نیاز کاریش است و دسترسی و قدرت تغییری بالاتر از آن نداشته باشد. هر میزان که سطح دسترسی کاربر یا ادمین سیستم بالاتر از میزان ضروری برای انجام کارش برود، به همان میزان ریسک و خطر نفوذ و رخنه افزایش می‌یابد. اینکه روز به روز کاربران بیشتری می‌خواهند به دارایی اطلاعاتی شرکت از طریق آی‌پدشان دسترسی داشته باشند، اصلا بدین معنی نیست که چنین کاری از نظر امنیتی ایده خوبی است. ما خیلی وقت‌ها به کاربران و مصرف کننده ها به جای آن چیزی که لازم است داشته باشند، آن چیزی را که می‌خواهند می‌دهیم و این خود ریسک امنیتی را در کارمان بالا می‌برد. داستان درباره ادمین‌های سیستم از این هم بدتر است. آنها همیشه می‌خواهند هر کاری را که دوست دارند انجام دهند، تنها به این دلیل که آنها مدیران (administrators) سیستم هستند. در مورد کاربران نهایی هم تنها و تنها به آنها دسترسی به چیزی را بدهید که کارشان را راه بیاندازد و نباید به هیچ چیز دیگری دسترسی داشته باشند. در خصوص اپلیکیشن‌ها و برنامه‌ها هم داستان به همین صورت است. اگر اپلیکیشنی در لیست برنامه‌های تایید شده نیست، به صورت خودکار جلوی نصب و فعالیت آن را در سیستم‌های‌تان بگیرید.
راه کارهای پیشرفته امنیت شبکه:
جداسازی Lan از شبکه اینترنت
یکی از اصولی ترین مبان امنیت شبکه و اطلاعات محافظت از محیط سرویس دهی در فضای سایبر می باشد. از همین رو یکی از مهمترین دغدغه های سازمان ها، شرکت ها و مراکز دولتی در حال حاضر، جداسازی اینترنت از شبکهLAN سازمانی می باشد مسلما به واسطه این جداسازی به میزان قابل توجهی، از تهدیدات امنیت کاسته شده و از وقوع مشکلات بسیاری جلوگیری به عمل خواهد آمد.
آزمون نفوذپذیری(Penetration Test)
با نگاهی اجمالی به عناوین اخبار کامپیوتری به راحتی می توان دریافت که میزان تهاجم های کامپیوتری روز به روز در حال افزایش است. گسترش شبکه جهانی اینترنت و به تبع آن افزایش کاربران این شبکه، بستر مناسبی را برای وقوع حملات فراهم آورده است. در بسیاری از موارد آشنا نبودن کاربران با سطحی ترین مفاهیم امنیت شبکه باعث نفوذ به سیستم و شبکه می شود. توجه به این نکته بسیار حائز اهمیت است که جلوگیری از ورود نفوذ گران اینترنتی به معنی وجود امنیت در برابر خرابکاران نیست. آمارها نشان دهنده این است که بسیاری از خرابکاری ها از داخل شبکه توسط افرادی مانند کارمندان ناراضی و یا مراجعه کنندگان به آن سازمان، که به
شبکه دسترسی دارند، صورت پذیرد. لذا ارزیابی میزان آسیب پذیری و نفوذپذیری شبکه ها و تحلیل مداول اجتناب ناپذیر است.
حال تصور کنید شما از اطلاعات خود به‌خوبی محافظت نکردید و امنیت آنها مورد تهدید واقع شد، راهکارهای اولیه چیست؟
ابتدا باید وارد فاز ردیابی شوید و میزان خسارت، هویت دشمن و کیفیت حمله را تشخیص دهید. بعد از حمله به داده‌ها باید دید که چه مقدار خسارت متوجه اطلاعات شده تا بهترین راهکارها را برای جبران آسیب‌ها پیشنهاد داد. در مرحله‌ی بعدی شناخت هویت دشمن است. باید دید هدف او چیست و آیا قصد حمله‌ی دوباره را دارد.
درنهایت هم باید کیفیت حمله بررسی شود. باید زمان و مکان حمله و دلایل و نقاط ضعف آن بررسی شود. فاز آخر این است که در پی جبران خسارات و بازیابی اطلاعات باشید. در صورت امکان تمامی اطلاعاتی که مورد حمله واقع شده‌اند را بازیابی کرده و در پی راهی برای جلوگیری از حملات مجدد باشید.
با مقالات بعدی امن افزار رایکا همراه ما باشید
