امنیت کارت‌های بانکی به یکی از دغدغه‌های اصلی کسب‌وکارها و کاربران تبدیل شده است. استاندارد PCI-DSS به‌منظور حفاظت از داده‌های پرداخت و جلوگیری از سوءاستفاده‌های مالی تدوین شده و رعایت آن برای تمامی سازمان‌هایی که با اطلاعات کارت بانکی سروکار دارند، ضروری است. در این مقاله با مفهوم این استاندارد، ضرورت پیاده‌سازی آن و مزایایی که برای کسب‌وکارها به همراه دارد آشنا می‌شویم.

استاندارد PCI-DSS چیست؟

استاندارد PCI-DSS (مخفف Payment Card Industry Data Security Standard) یک استاندارد جهانی در حوزه امنیت اطلاعات است که با هدف حفاظت از داده‌های کارت‌های پرداخت طراحی شده است. این استاندارد در سال ۲۰۰۴ توسط «شورای استانداردهای امنیتی PCI» پایه‌گذاری شد؛ شورایی که توسط شرکت‌های بزرگ بین‌المللی ارائه‌دهنده کارت‌های پرداخت مانند Visa، MasterCard و JCB تأسیس شده است. PCI-DSS مجموعه‌ای از الزامات امنیتی را ارائه می‌دهد که سازمان‌ها را ملزم می‌کند هنگام ذخیره، پردازش یا انتقال اطلاعات کارت‌های بانکی از روش‌های مشخصی برای تضمین امنیت این داده‌ها استفاده کنند.

این استاندارد شامل ۱۲ الزام اصلی است که در حوزه‌های مختلفی مانند مدیریت دسترسی، رمزنگاری داده، تست مداوم امنیت سیستم‌ها و پایش فعالیت‌ها تعریف شده‌اند. رعایت PCI-DSS برای تمامی کسب‌وکارهایی که با اطلاعات کارت‌های بانکی کاربران سروکار دارند از فروشگاه‌های آنلاین گرفته تا ارائه‌دهندگان خدمات پرداخت ضروری است. هدف نهایی این الزامات، کاهش احتمال سرقت اطلاعات مالی، جلوگیری از کلاهبرداری‌های اینترنتی و ایجاد اعتماد بیشتر میان مشتریان و کسب‌وکارهاست.

هدف اصلی استاندارد PCI-DSS چیست؟

هدف اصلی استاندارد PCI-DSS ایجاد یک چارچوب ایمن برای محافظت از اطلاعات کارت‌های پرداخت در حین ذخیره‌سازی، پردازش و انتقال است. این استاندارد با تعریف الزامات مشخص، سعی دارد از دسترسی غیرمجاز، سرقت داده‌ها و کلاهبرداری‌های مالی جلوگیری کند. در نتیجه با اجرای PCI-DSS کسب‌وکارها نه تنها ریسک حملات سایبری را کاهش می‌دهند بلکه اعتماد مشتریان و شرکای تجاری خود را نیز جلب می‌کنند.

12 الزام کلیدی PCI-DSS به زبان ساده

1. نصب و نگهداری فایروال برای محافظت از داده‌ها:

داشتن یک فایروال قوی مانند داشتن دیوار دفاعی دور اطلاعات حساس شماست. این ابزار کمک می‌کند تا فقط ترافیک مجاز وارد سیستم شود و از ورود هکرها یا نرم‌افزارهای مخرب جلوگیری شود.

2. عدم استفاده از رمزهای عبور پیش‌فرض و تنظیمات کارخانه‌ای:

بسیاری از دستگاه‌ها و نرم‌افزارها با رمزهای ساده و عمومی عرضه می‌شوند. تغییر این رمزها به رمزهای قوی و منحصر‌به‌فرد، گامی مهم در جلوگیری از دسترسی غیرمجاز است.

3. محافظت از اطلاعات دارنده کارت:

اطلاعات کارت بانکی کاربران باید به‌صورت امن ذخیره، پردازش یا منتقل شود. این یعنی فقط اطلاعات ضروری نگه‌داری شود و روش‌هایی مانند رمزنگاری برای حفاظت از آن‌ها به‌کار گرفته شود.

4. رمزنگاری اطلاعات کارت هنگام ارسال از طریق شبکه‌های عمومی:

زمانی که اطلاعات کارت از طریق اینترنت یا شبکه‌های عمومی ارسال می‌شود، باید رمزگذاری شود تا در صورت شنود یا قطع ارتباط، اطلاعات قابل خواندن نباشد.

5. استفاده و به‌روزرسانی منظم نرم‌افزارهای آنتی‌ویروس:

نصب آنتی‌ویروس کافی نیست؛ باید نرم‌افزارهای امنیتی به‌طور منظم به‌روزرسانی شوند تا بتوانند تهدیدات جدید را شناسایی و مسدود کنند.

6. توسعه و نگهداری سیستم‌ها و نرم‌افزارهای ایمن:

برنامه‌نویسی ایمن و استفاده از سیستم‌هایی که باگ‌ها و آسیب‌پذیری‌های امنیتی ندارند، یکی از اصول مهم در کاهش ریسک نفوذ است.

7. محدود کردن دسترسی به داده‌های کارت بر اساس نیاز به دانستن:

فقط افرادی که برای انجام کارشان به اطلاعات کارت نیاز دارند باید به آن دسترسی داشته باشند. این اصل به کاهش خطر دسترسی داخلی یا سوءاستفاده کمک می‌کند.

8. اختصاص یک شناسه یکتا به هر کاربر با دسترسی به سیستم‌ها:

هر کاربر باید نام کاربری (Username) و رمز عبور مختص خود را داشته باشد تا بتوان فعالیت‌های او را ردیابی و کنترل کرد.

9. محدود کردن دسترسی فیزیکی به داده‌های کارت:

اطلاعات کارت فقط نباید از نظر دیجیتالی، بلکه از نظر فیزیکی نیز محافظت شوند. سیستم‌ها و سرورهایی که اطلاعات حساس را نگهداری می‌کنند باید در مکان‌های امن قرار گیرند.

10. نظارت و ثبت فعالیت‌های دسترسی به داده‌های کارت:

باید تمام دسترسی‌ها و فعالیت‌های مرتبط با اطلاعات کارت ثبت و نظارت شوند تا در صورت بروز مشکل، بتوان علت آن را شناسایی کرد.

11. آزمایش منظم سیستم‌ها و فرآیندهای امنیتی:

انجام تست‌های نفوذ، اسکن آسیب‌پذیری و بررسی منظم امنیت سیستم‌ها، کمک می‌کند تا نقاط ضعف قبل از نفوذ واقعی شناسایی و رفع شوند.

12. ایجاد و اجرای سیاست‌های امنیت اطلاعات برای همه کارکنان:

همه کارکنان باید نسبت به اهمیت امنیت داده‌ها آگاه باشند و آموزش‌های لازم را ببینند. وجود سیاست‌های مکتوب و فرهنگ‌سازی امنیتی در سازمان ضروری است.

تفاوت PCI-DSS با GDPR

PCI-DSS یک استاندارد امنیتی فنی است که برای محافظت از اطلاعات کارت‌های بانکی مانند شماره کارت، تاریخ انقضا و کد امنیتی (CVV) طراحی شده و بیشتر در حوزه پرداخت‌های الکترونیکی کاربرد دارد. این استاندارد الزامی برای کسب‌وکارهایی است که داده‌های کارت‌های پرداخت را ذخیره، پردازش یا منتقل می‌کنند و تأکید آن بر ایجاد زیرساخت ایمن برای جلوگیری از نشت اطلاعات مالی است.

در مقابل GDPR (مقررات عمومی حفاظت از داده‌ها) یک قانون حقوقی است که در اتحادیه اروپا تصویب شده و هدف آن حفاظت از اطلاعات شخصی افراد است؛ اطلاعاتی مانند نام، ایمیل، شماره تلفن، آدرس IP و سایر داده‌هایی که می‌توانند یک شخص را شناسایی کنند. GDPR بر حقوق افراد نسبت به داده‌هایشان تأکید دارد و سازمان‌ها را موظف می‌کند که با شفافیت کامل، داده‌ها را جمع‌آوری، ذخیره و استفاده کنند. PCI-DSS بیشتر بر امنیت داده‌های پرداخت تمرکز دارد در حالی که GDPR به حریم خصوصی افراد و نحوه استفاده از داده‌ها می‌پردازد.