پروتکل‌های مسیریابی نقشی کلیدی در مدیریت داده‌ها در شبکه‌های کامپیوتری ایفا می‌کنند. در این میان، EGP (Exterior Gateway Protocol) و IGP (Interior Gateway Protocol) به عنوان دو دسته اصلی پروتکل‌های مسیریابی، وظایف متفاوتی بر عهده دارند. IGP برای مسیریابی درون یک شبکه داخلی یا سازمانی طراحی شده است، در حالی که EGP برای ارتباط و تبادل اطلاعات مسیریابی بین شبکه‌های مستقل (Autonomous Systems) استفاده می‌شود. در این مقاله به بررسی پروتکل EGP تفاوت‌های آن با IGP و اهمیت استفاده از هر یک در طراحی شبکه‌های مدرن می‌پردازیم.

پروتکل IGP چیست؟

پروتکل‌های IGP برای مسیریابی درون یک شبکه داخلی یا یک سیستم مستقل AS طراحی شده‌اند. این پروتکل‌ها اطلاعات مسیریابی را میان روترهای داخلی شبکه توزیع می‌کنند و از الگوریتم‌هایی مانند Distance Vector یا Link State برای انتخاب بهترین مسیر استفاده می‌کنند. پروتکل‌هایی مانند OSPF، RIP و EIGRP از جمله پروتکل‌های رایج IGP هستند. برای آشنایی بیشتر با پروتکل IGP و نحوه عملکرد آن مطلب زیر را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

پروتکل IGP چیست و چه انواعی دارد؟

پروتکل EGP چیست؟

پروتکل EGP (Exterior Gateway Protocol) یک دسته‌بندی از پروتکل‌های مسیریابی است که برای تبادل اطلاعات مسیریابی بین سیستم‌های مستقل (Autonomous Systems یا AS) مورد استفاده قرار می‌گیرد. برخلاف پروتکل‌های IGP که درون یک شبکه داخلی عمل می‌کنند، پروتکل EGP برای مسیریابی بین شبکه‌های جداگانه طراحی شده است. این پروتکل‌ها نقش مهمی در مسیریابی در اینترنت دارند، زیرا اینترنت از مجموعه‌ای از ASهای مختلف تشکیل شده است که نیاز به هماهنگی برای انتقال داده‌ها بین یکدیگر دارند.

پروتکل EGP بعدها جای خود را به BGP (Border Gateway Protocol) داد. BGP اکنون پروتکل اصلی مسیریابی خارجی است که در شبکه اینترنت استفاده می‌شود و توانایی مسیریابی پیچیده‌تر و انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به EGP کلاسیک دارد. پروتکل‌های EGP برای تبادل اطلاعات بین ASها نیاز به قوانین و سیاست‌های دقیق دارند تا از اختلال در مسیرها جلوگیری شود و مسیریابی کارآمدتری فراهم گردد.

پروتکل BGP چیست و چرا خیلی مهم است؟

تفاوت‌های بین EGP و IGP

پروتکل‌های IGP و EGP هر دو به مسیریابی داده‌ها در شبکه‌ها کمک می‌کنند، اما کاربردها و اهداف متفاوتی دارند. پروتکل‌های IGP مانند OSPF و IS-IS برای مدیریت ترافیک و تبادل اطلاعات مسیریابی در داخل یک سیستم مستقل (AS) استفاده می‌شوند. این پروتکل‌ها معمولاً برای محیط‌های داخلی سازمانی یا شبکه‌های یکپارچه طراحی شده‌اند و از توپولوژی‌های ساده و همگرا استفاده می‌کنند. از سوی دیگر EGP برای ارتباط بین سیستم‌های مستقل مختلف طراحی شده و معمولاً در سطح اینترنت به کار می‌رود.

پروتکل EGP مانند BGP برای مسیریابی خارجی بسیار مناسب هستند، زیرا توانایی مسیریابی پیچیده‌تر، اجرای سیاست‌های مسیریابی سفارشی و مدیریت مسیرهای طولانی‌تر را دارند. در حالی که IGPها برای سرعت و کارایی در داخل یک شبکه بهینه شده‌اند EGPها بر قابلیت همکاری و اطمینان در تبادل اطلاعات بین شبکه‌های مختلف تمرکز دارند. این تفاوت‌ها باعث شده که هر کدام از این پروتکل‌ها در زمینه‌های خاصی استفاده شوند.

چه ارتباطی بین EGP و BGP وجود دارد؟

پروتکل BGP (Border Gateway Protocol) یک نوع خاص از پروتکل‌هایEGP  است که به‌طور گسترده برای مسیریابی بین سیستم‌های مستقل (AS) در اینترنت استفاده می‌شود. BGP به‌عنوان یک پروتکل استاندارد برای EGP طراحی شده و قابلیت‌های پیشرفته‌ای مانند مسیریابی مبتنی بر سیاست و مدیریت مسیرهای پیچیده را فراهم می‌کند. این پروتکل برخلاف EGPهای قدیمی، از توپولوژی‌های متنوع و مسیریابی مبتنی بر مسیرهای طولانی پشتیبانی می‌کند. به بیان ساده BGP رایج‌ترین و پیشرفته‌ترین پیاده‌سازی EGP است که امروزه برای ارتباط و تبادل اطلاعات بین شبکه‌های بزرگ و مستقل به کار می‌رود.

مزایا و معایب EGP