پروتکل IGRP چیست و چه تفاوتی با EIGRP دارد؟ پروتکل مسیریابی سیسکو

پروتکل IGP نقش مهمی در هدایت ترافیک داده‌ها در شبکه‌های کامپیوتری دارند. شرکت Cisco به‌عنوان یکی از پیشگامان صنعت شبکه، برای بهبود کارایی و مدیریت مسیریابی، پروتکل IGRP (Interior Gateway Routing Protocol) را معرفی کرد تا بتواند نیازهای شبکه‌های متوسط و بزرگ را برطرف کند. با گذر زمان و افزایش پیچیدگی شبکه‌ها Cisco نسخه پیشرفته‌تری از این پروتکل به نام EIGRP (Enhanced IGRP) را توسعه داد که علاوه بر حفظ مزایای IGRP ویژگی‌های جدیدی مانند سرعت همگرایی بالا و کارایی بیشتر را ارائه می‌دهد. در این مقاله به بررسی این دو پروتکل، ویژگی‌ها و تفاوت‌های آن‌ها می‌پردازیم.

پروتکل IGP چیست و چه انواعی دارد؟

IGRP چیست؟

IGRP یا Interior Gateway Routing Protocol یکی از پروتکل‌های مسیریابی داخلی است که توسط شرکت Cisco در دهه 1980 طراحی و معرفی شد. هدف اصلی این پروتکل، رفع محدودیت‌های پروتکل‌های قدیمی‌تر مانند RIP بود که برای شبکه‌های کوچک مناسب بودند اما نمی‌توانستند پاسخگوی نیاز شبکه‌های بزرگ و پیچیده باشند. IGRP از الگوریتم Distance-Vector استفاده می‌کند و معیارهای متعددی مانند پهنای باند (Bandwidth)، تأخیر (Delay)، بار شبکه (Load) و قابلیت اطمینان (Reliability) را برای انتخاب بهترین مسیر در نظر می‌گیرد. این ویژگی باعث می‌شود که IGRP در مقایسه با RIP که فقط از تعداد هاپ استفاده می‌کند، تصمیمات بهتری برای مسیریابی اتخاذ کند.

یکی از مزایای مهم IGRP این است که می‌تواند از حلقه‌های مسیریابی جلوگیری کند و برای شبکه‌هایی با توپولوژی‌های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر بهینه باشد. این پروتکل حداکثر از 255 هاپ پشتیبانی می‌کند که پیشرفتی چشم‌گیر نسبت به محدودیت 15 هاپ در RIP است. با این وجود IGRP تنها در تجهیزات Cisco پشتیبانی می‌شود و به دلیل محدودیت‌های مقیاس‌پذیری و سرعت همگرایی، به تدریج جای خود را به نسخه پیشرفته‌تری به نام EIGRP داد که بهینه‌سازی‌ها و ویژگی‌های بیشتری را ارائه می‌دهد.

EIGRP چیست؟

EIGRP یا Enhanced Interior Gateway Routing Protocol نسخه پیشرفته‌تر پروتکل IGRP است که توسط شرکت Cisco توسعه یافته است. این پروتکل ترکیبی از ویژگی‌های پروتکل‌های Distance-Vector و Link-State را ارائه می‌دهد و از الگوریتم DUAL (Diffusing Update Algorithm) برای محاسبه بهترین مسیر استفاده می‌کند. EIGRP با در نظر گرفتن معیارهای مختلف مانند پهنای باند، تأخیر، بار شبکه و قابلیت اطمینان، مسیریابی کارآمدتری را نسبت به IGRP فراهم می‌کند.

این پروتکل سرعت همگرایی بالایی دارد و می‌تواند به سرعت به تغییرات شبکه واکنش نشان دهد. EIGRP با ویژگی‌هایی مانند پشتیبانی از VLSM (Variable Length Subnet Masking)، قابلیت بارگذاری متوازن (Load Balancing) و مقیاس‌پذیری بالا، یکی از پروتکل‌های قدرتمند برای شبکه‌های بزرگ و پیچیده محسوب می‌شود.

چرا EIGRP جایگزین IGRP شد؟

پروتکل EIGRP به عنوان نسخه پیشرفته‌تر IGRP معرفی شد تا محدودیت‌های IGRP را برطرف کند و کارایی شبکه‌های مدرن را بهبود بخشد. یکی از مهم‌ترین دلایل این جایگزینی، سرعت همگرایی بالاتر در EIGRP به لطف استفاده از الگوریتم DUAL بود که مسیرهای بهینه را به‌طور پویا و سریع محاسبه می‌کرد. علاوه بر این EIGRP با پشتیبانی از VLSM و سیستم‌های Classless انعطاف‌پذیری بیشتری در طراحی شبکه فراهم کرد. همچنین معیارهای پیشرفته مسیریابی مانند پهنای باند، تأخیر، بار و قابلیت اطمینان دقت انتخاب مسیر در EIGRP را بهبود بخشید و باعث شد که این پروتکل در شبکه‌های پیچیده و بزرگ عملکرد بسیار بهتری نسبت به IGRP داشته باشد.

تفاوت‌های IGRP و EIGRP

مولفه‌ها	IGRP	EIGRP
الگوریتم مسیریابی	Distance-Vector	DUAL (Diffusing Update Algorithm)
معیارهای مسیریابی	Bandwidth, Delay	Bandwidth, Delay, Load, Reliability
سرعت همگرایی	کندتر	سریع‌تر و بهینه‌تر
پشتیبانی از VLSM	پشتیبانی نمی‌کند	پشتیبانی می‌کند
مصرف پهنای باند	بیشتر به دلیل ارسال کل جدول‌ها	کمتر به دلیل استفاده از به‌روزرسانی افزایشی

ویژگی‌های کلیدی EIGRP و IGRP

هر دو پروتکل EIGRP و IGRP ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارند که آن‌ها را برای مسیریابی در شبکه‌های داخلی مناسب می‌کند. در ادامه 5 ویژگی کلیدی این دو پروتکل را توضیح می‌دهیم:

الگوریتم مسیریابی:

IGRP از الگوریتم Distance-Vector استفاده می‌کند که مسیرها را بر اساس فاصله (هاپ) و هزینه ساده محاسبه می‌کند. در مقابل EIGRP از الگوریتم پیشرفته DUAL بهره می‌برد که ترکیبی از Distance-Vector و Link-State بوده و همگرایی سریع‌تری را فراهم می‌کند.

معیارهای مسیریابی:

در IGRP مسیرها بر اساس معیارهایی مانند پهنای باند و تأخیر محاسبه می‌شوند. EIGRP علاوه بر پهنای باند و تأخیر، از معیارهای قابلیت اطمینان و بار شبکه نیز استفاده می‌کند که دقت تصمیم‌گیری برای انتخاب مسیر بهینه را افزایش می‌دهد.

پشتیبانی از VLSM:

یکی از محدودیت‌های IGRP این است که از VLSM (Variable Length Subnet Masking) پشتیبانی نمی‌کند و این باعث انعطاف‌پذیری کمتر در طراحی شبکه می‌شود. EIGRP با پشتیبانی کامل از VLSM به مدیران شبکه این امکان را می‌دهد که زیرشبکه‌ها را با طول‌های مختلف ماسک پیاده‌سازی کنند.

همگرایی سریع:

در IGRP، همگرایی شبکه کندتر انجام می‌شود، به‌ویژه در زمان ایجاد تغییرات گسترده در توپولوژی شبکه. در مقابل EIGRP به دلیل استفاده از الگوریتم DUAL، تغییرات را به سرعت شناسایی و مسیرها را به‌طور پویا به‌روزرسانی می‌کند.

مقیاس‌پذیری:

IGRP بیشتر برای شبکه‌های کوچک و ساده طراحی شده بود، درحالی‌که EIGRP برای شبکه‌های بزرگ و پیچیده مقیاس‌پذیری بالاتری دارد و می‌تواند از توپولوژی‌های متنوع‌تری پشتیبانی کند.

جمع‌بندی…

پروتکل‌های IGRP و EIGRP هر دو توسط شرکت Cisco برای بهینه‌سازی مسیریابی در شبکه‌های داخلی معرفی شدند. IGRP به عنوان یک پروتکل اولیه توانست نیازهای شبکه‌های کوچک و متوسط را برطرف کند، اما با ظهور نیازهای جدید، EIGRP به عنوان نسخه پیشرفته‌تر جایگزین آن شد. ویژگی‌هایی مانند سرعت همگرایی بالاتر، پشتیبانی از VLSM و معیارهای مسیریابی دقیق‌تر باعث شد EIGRP عملکرد و انعطاف‌پذیری بیشتری در شبکه‌های مدرن ارائه دهد.